Του Νίκου Χαλιμούρδα *
Αύγουστος 2019. Για δεύτερη φορά θα επιστρέψω πίσω στο σπίτι μου! Ένα σπίτι που άρχισε να χτίζεται εδώ και οχτώ χρόνια και θα συνεχίσει να μεγαλώνει σε μέγεθος. Θα συνεχίσουν να πολλαπλασιάζονται τα μέλη του. Θα συνεχίσω να είμαι κομμάτι από αυτό. Είναι ένα παζλ. Ένα ζωντανό παζλ. Ένα παζλ, που ολοένα και μεγαλώνει, και εγώ είμαι ένα πολύ μικρό κομμάτι από αυτό. Μόνο που το μικρό κομμάτι που είμαι εγώ… Είναι το δικό μου παζλ! Και η Ουγκάντα, η ιεραποστολή στο Λουγκουζί, πιάνει πολλά κομμάτια στο δικό μου παζλ! Θα ήθελα να δω τεράστιες αλλαγές – εξελίξεις! Αλλά μάταια. Τα παιδιά.., οι μικροί μου φίλοι.., τα μικρά και μεγάλα αδέρφια μου, συνεχίζουν να περπατάνε ξυπόλυτα ή όσα έχουν,να φοράνε τα χιλιοτρυπημένα παπούτσια τους. Συνεχίζουν να τρώνε ελάχιστα. Συνεχίζουν να πηγαίνουν σχολείο σε θρανία που χωράνε 6-7 μαθητές, και αν δεν υπάρχουν θρανία, να ακουμπάνε τα τετράδιά τους, κάτω στο χωμάτινο πάτωμα. Έπειτα να πηγαίνουν στα σπίτια τους, να διαβάζουν μέχρι να πέσει ο ήλιος, κ μετά να ψάχνουν μια γωνία σ’αυτό να κοιμηθούν. Το πρωί θα ξυπνήσουν, θα πάνε στο χωράφι να βοηθήσουν τους γονείς τους, όσα έχουν, ή τα μεγαλύτερα αδέρφια τους και ύστερα σχολείο. Παρόλα αυτά..,αυτά τα μικρά μου αδέρφια, Συνεχίζουν να κοιτάζουν τις δυσκολίες κ να γελούν με τα πιο φανταχτερά χαμόγελα που έχω δει! Συνεχίζουν να είναι άνθρωποι! Συνεχίζουν να δίνουν το ένα όταν έχουν δύο ή το μισό όταν έχουν ένα. Συνεχίζουν να μας διδάσκουν Ήθος, Παιδεία, Ανθρωπιά! Κι εμείς απλά, αν έχουμε ανοιχτά αυτιά και μάτια, ακούμε και βλέπουμε
- Ο Νίκος Χαλιμούρδας είναι στρατιωτικός και προσέφερε εθελοντικά τη διακονία του στην 8η αποστολή μας στην Ουγκάντα.Τον ευχαριστούμε “από καρδιάς πολύ”Ο Θεός να τον ευλογεί.