Μαθαίνοντας στα παιδιά παιδικά τραγούδια

Την Ουγκάντα τη γνώρισα μέσα από εμπειρίες κοντινών μου προσώπων που, ήδη, «είχαν δοκιμάσει απ’ το γλυκό». Ήμουν, λοιπόν, 1ο έτος στο Παιδαγωγικό και 18 χρονών την πρώτη φορά που κατέβηκα. Η πιο σωστή στιγμή για να ξεστραβωθεί κανείς και να καταλάβει ότι το όλο στόρι «έχω περάσει και σε πανεπιστήμιο, άρα, τώρα, όλα δικά μου, αρχίζει η φοιτητική ζωή που μου αξίζει» είναι ένα συννεφάκι. Ξεστραβώθηκα, λοιπόν.

Η Αφρική δεν είναι must εμπειρία, δεν είναι happy traveler, αλλά σχολείο.

Φτάνοντας στην Ουγκάντα, φέρνεις τη νοοτροπία, τα «αυτονόητα», τα «είναι δυνατόν; Μα ζούμε στο 2019» και τα, κατά τη γνώμη σου, προβλήματα που κουβαλάς και που σου έχει φορτώσει ο «μόνιμα» δυτικός κόσμος.

Για να βιώσεις, ωστόσο, τη ζωή εκεί και να γευτείς την καθημερινότητά τους, πρέπει όχι μόνο να τα αφήσεις, όσο μπορείς, πίσω, αλλά και να τα αναθεωρήσεις. Δεν μπορείς εσύ; Θα σε βοηθήσουν εκείνοι.

Διαβάστε τη συνέχεια της εμπειρίας – μαρτυρίας της Χριστίνας Μαρκοπούλου εθελόντριας της ομάδας “από καρδιάς” ΕΔΩ : https://missormadam.gr/prosopa/afriki-i-ougkanta-den-ine-happy-traveler-ine-scholio/?fbclid=IwAR3g5P2uUtupVYOkaFi9cc_En7VJJicRldXL5c3ONUZ4JrlZSGkBsEiUh78